تازگی سریالی کشف کرده ام. آمریکاییِ کم و بیش تمیزی است، قدیمی. کت های بلند می پوشند و همدیگر را به اسم فامیل صدا می کنند. موضوع سریال خانم و آقایی هستند که من بسیار مسرورم از این که در ابتدای سیزن سوم هنوز ازدواج نکرده اند. امیدوارم تا اپیزود آخر هم دوست بمانند. فاکس را البته کارگردان یک دو بار در "صحنه" انداخته، که من این طور تعبیرش می کنم که می خواسته نشان دهد آدم است و میل دارد، منتها اسکالی را به این چشم نمی بیند. این رابطه آرامم کرد، دوستیِ پایدار. آدم ها مجبور نیستند ازدواج کنند که پای هم بمانند. (حتا پای هم پیر شوند. :-دی) خصوصا که جایی لای قسمت هایش، فرانسیس ها را هم دیدم. نمی دانم کدامتان درباره اش نوشته بودید. فرانسیس ها این تاثیر را عمیق تر کرد، هرچند که شیرینیِ لباس ها و آداب معاشرتِ اسکالی و مالدر را نداشتند. (آن وقت این میان جان و شرلوک را می چپانند بغل هم. لعنت به زندگی خب :|)

به شخصیت اسکالی و مالدر فکر می کنم، و به تمام شخصیت های دیگری که از فیلم های اندک و داستان های بسیاری که خوانده ام در ذهنم نشسته، و به شخصیت خودم. من خیلی کم فیلم دیده ام. آن قدر که زهره بعد از یک هفته معاشرت با من بین کلاس ها، به این قاعده ی کلی رسید که «ازش نپرسید فلان فیلم رو دیده یا نه، چون ندیده.» بگذریم. فیلم هایی که دیده ام بیشتر به همین دلیل دیده ام: شخصیت. (یا داستان. ولی حالا شخصیت مهم تر از داستان است.) انگار که لا به لای این هایی که ازشان خوشم آمده یا بدم آمده، بین پروفسور اسنیپ و اینویاشا و کاکاشی سنسی و ساتسوکه و دارسی و شرلوک، بین کاگومه و ناروتو و جان و مری و فرانسیس ها و کیت اسنیکت و لوپین و جینی، ادامه نمی دهم. منظور این که بین این ها چیزی از من هست که دنبالش می گردم. دیوانه ی لباس ها و مدل رفتارشان می شوم، بعد می بینم که من این ها نیستم. من اسکالی نیستم که بارانی بلند بپوشم و مالدر را نجات بدهم، یا بغلش بگیرم و گریه کنم. من تانکس نیستم که خفن باشم. من شاید غمی در دلم داشته باشم، مثل شرلوک غمگین نیستم. شاید مثل فرانسیس یا کاگومه «های» باشم، چادر سر می کنم، و با پسرهای همکلاسی سر سنگین برخورد می کنم. 

دنبال خودمم، همین.