دیروز باز هم مجبور شدم قبول کنم آن لباس های تنگ ناراحت را تنم کنم و بچپم گوشه ی ماشین و یک بعد از ظهر کامل را بین حرف های بی سر وته و تمام نشدنی فامیل مادری حیف کنم. غذایی که پخته بودند ماهی بود، ماهی جنوب –یا هرچه، مهم نیست. مهم این است که مثل بقیه ی ماهی ها درست عین جلبک لزج و له بود و بوی رطوبت و چربی می داد. حالم داشت به هم می خورد. محض رضای خدا یک نصفه لیمو هم سر سفره نیاورده بودند. نتوانستم بیشتر از چند قاشق را در حلقم فرو کنم. بشقاب را سر دادم سمت بابا و بشقاب نیمه خالی او را کشیدم جلوی خودم. فایده نکرد. دایی مامان به حال تهدید آمیزی کفگیر را دستش گرفته بود و سعی می کرد بشقاب بابا را از جلوی من بردارد. طبق معمول ذهنم آهنگ مسخره¬ای را پلی کرد که تا حد خوبی توانست حواسم را از بوی ماهی و کفگیر پرت کند. سعی کردم به زیرزمین فکر کنم و به فردا. برای خودم دلستر ریختم و همین که اولین نفر از سر سفره بلند شد و بشقاب دوروبری¬هایش را برد به آشپزخانه خودم را کشان¬کشان رساندم به دستشویی. شلوارم تنگ و سفت بود. تا کارم تمام شود از کمر به پایین فلج شده بودم. آویزان ماندم به لبه¬ی روشویی تا سوزن سوزن شدن پاهایم را تحمل کنم. پاهایم خیلی زود خواب می¬روند که علت اصلی¬اش کم خونی است. از گلبول¬های قرمز خونم بیشتر از دایی مامان و بوی ماهی شاکی¬ام. شورش را درآورده اند. دست¬هایم را شستم و بیرون رفتم. خوشبختانه فقط پاک کردن سفره مانده¬بود. شاید هم باید از گلبول¬های قرمز ممنون باشم، فعلا درباره¬اش تصمیم نگرفته ام. نشستم کنار بابا و سعی کردم مشغولش کنم به حرف¬ها و غرغرهای خودم. بعضی وقت¬ها موفق می¬شوم؛ اما این بار جواب نداد. من هم رهایش کردم و رفتم پشت در همان اتاقی که کیف و لباسم آن جا بود دراز کشیدم. زود خوابم برد. وقتی بیدارم کردند همه داشتند باهم خداحافظی می¬کردند. صدای خیلی محوی را می¬شنیدم (احتمالا صدای مامان و بابا) که می¬گفتند: ببخشید... خسته¬س... و شاید چیزهای دیگری که یادم نمانده. تمام مدت ماشین سواری هم خوابیدم. دم در که دوباره بیدار شدم زیر امیرمهدی و احسان مانده بودم. هر دو بیهوش روی من افتاده بودند و به احتمال قوی خواب هم می¬دیدند. کنار تخت روی زمین دراز کشیدم و تا صبح هم بیدار نشدم. به خاطر همین کار احمقانه الان نصف بدنم خشک شده و من با هر تکانی که می¬خورم به خودم و به تمام ماهی¬ها لعنت میفرستم.