من چه طور بر خودم ببخشم این همه آزاری را که از من به نزدیک ترین هایم می رسد؟
.
.
.
زروان. (مدخل ویکی پدیا - مقاله ای تخصصی تر در ادبیات)
انگار خودخوری های من گونه ای از خودراکُشتن های زروان باشد. همان تصویری از اسطوره که ماحوزی برایمان کشید. چیزی شبیه حرف یونگ. خواب نیست اما. من راه می روم و زخم می زنم به خودم. با آزار عزیزانم، با سرزنش خودم، بی هدفی آن گونه که زروان داشت. بی هدفی آنگونه که ابراهیم.
