با من حرف بزنید. به فارسی، به انگلیسی، به عربی، به آلمانی، به ترکی، به لاتین، به سانسکریت. به تمام زبان‌های زنده و مرده‌ی دنیا با من حرف بزنید، به زبان‌های فراموش‌شده، زبان‌هایی که هرگز کسی کلماتِ آن‌ها را ننوشته است، به زبان‌هایی که الفبای آن‌ها هنوز اختراع نشده‌است. کلماتی را می‌خواهم که از آن خودم نباشند، کلماتی که در آن‌ها قصه‌ی من گفته نشده باشد، کلماتی که هیچ چیز را به یادم نیاورند. با کلمات رژه بروید، برقصید، بنوازید، می‌خواهم تماشایتان کنم. چشم‌های من دیگر نمی‌بینند.
دامنِ گلدار
هفت ماه بود که ساز نزده بودم و فکر میکردم همه‌چیز رو فراموش کردم، شعرها و حالت‌ها و زبان ردیف از ذهنم پریده بود. در جعبه رو باز کردم، نصفه نیمه کوک کردم و مطمئن‌ترین چیزی که داشتم رو امتحانی زدم، داشت با دستم واژه‌ها رو به یادم می‌آورد، واژه‌هایی که دیگه معنی‌شون حفظم نبود، حس کشف دوباره داشت و کلی حرف نزده، حس دو تا آدمی که بیست‌سال هم رو ندیدن و حالا زمان برای شنیدن همه‌چیز کمه
گاهی کلمات گم می‌شن، گاهی هم هم‌قواره‌ی احساسی که قراره بسازن نیستن و همین باعث می‌شه تا نشه ازشون استفاده کرد.